Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Μήδεια 2:"Το πλατσούρισμα στο υποσυνείδητο"





Ο μύθος, η μουσική του Bellini και ο χορός ενώνονται και ενώνουν τη Μήδεια τόσο ως τέρας όσο και ως κύκνο, τον γεμάτο αυτοπεποίθηση και κατακερματισμένο Ιάσωνα ,το μαινόμενο και αγαπησιάρη σκύλο, την αθώα και τσαχπίνα Γλαυκή και τα ναυτάκια του Τσαρούχη με αποτέλεσμα να καταπατώνται τα όρια της γλώσσας, όχι συμβολικά(όπως θα βιαζόταν να αποφανθεί κανείς) αλλά απτά, αισθησιακά. Ο ορθολογισμός παύει να αποτελεί αξία ανυπέρβλητη και μεταμορφώνεται σε εμπόδιο σύλληψης της παράστασης από τον θεατή. Αντίθετα η ανορθολογικότητα και κυρίως η "αίσθησις" υψώνονται ως μόνη δίοδος για την κατάκτηση του συνεχώς διαφεύγοντος νοήματος. Η απαραίτητη γλώσσα ,η οποία εμπεριέχει τη δυνατότητα αποκωδικοποίησης κάθε μορφής τέχνης, ζει στο δικό της χωροχρόνο και φλερτάρει ασύστολα με το υποσυνείδητο. Κάθε ήχος βήματος στο ρηχό νερό ,το οποίο καλύπτει την σκηνή, αλλά και κάθε επακόλουθος θόρυβος πιτσιλίσματος "βρέχει" το υποσυνείδητο. Στον μοναδικό αυτό χωροχρόνο που συντελείται ταυτόχρονα με την παράσταση οι κανόνες παύουν να ισχύουν, διαγράφονται τα προκαθορισμένα τους πλαίσια και λαμβάνουν νέα μορφή. Η κίνηση των σωμάτων, η μουσική , το νερό ,οι ήχοι εναρμονίζονται μεταξύ τους και μία απόλυτη συμφωνία κυριαρχεί καθώς τα αντίθετα στοιχεία εναλλάσσονται συνεχώς μέχρι που τελικά συμφύρονται. Το πέρασμα από το σκοτάδι στο φως και το αντίθετο, θυμίζουν πως πάντα ο Άλλος λείπει, γ'αυτό και ο έρωτας έχει ύπαρξη μόνο στο σκοτάδι, ώστε να μην γίνεται αντιληπτή η απουσία του. Στο σκοτάδι όμως επίσης βρίσκεται ο θεατής, ο οποίος εναρμονίζεται και εκείνος πλήρως μέσω των αισθήσεών του με το φως που υπάρχει στη σκηνή και με ό,τι διαδραματίζεται εκεί. Η κάθε κίνηση είναι η φυσική συνέχεια της προηγούμενης, ο θεατής δεν την προβλέπει απλά, αλλά τη γνωρίζει. Το Eγώ του θεατή χάνεται στο Άλλο της αφήγησης και η πληρότητα της αφήγησης κατακερματίζεται για μια μεγάλη μάζα ανομοιογενούς κοινού. Όπως η αίσθηση υπάρχει πιθανότητα να πηγάζει από τις ανορθολογικές δομές του ασυνειδήτου ή και όχι έτσι υπάρχει και η πιθανότητα ο Άλλος να ελλοχεύει μέσα μας...ή και όχι. Σύμφωνα με μια θεωρία που θέλει το 80 τοις εκατό των σκέψεων, κινήσεων, αισθήσεων να έχουν τις ρίζες τους στο υποσυνείδητο, τότε αυτό αποτελεί το έδαφος μιας ανείπωτης αλήθειας και η Μήδεια μια αληθινή έκφανση τέχνης.

Δεν υπάρχουν σχόλια: