Εγκληματικότητα: κάθε πέρυσι και καλύτερα-Εγκληματίες: τέρατα ή στοιχεία αναμόχλευσης της στρουκτουραλιστικής δομής;

Άνοδος, αύξηση είναι λέξεις που χαρακτηρίζουν την εγκληματικότητα στην Ελλάδα, τοποθετώντας τη σε αντιστρόφως ανάλογη μοίρα από την πλειοψηφία των άλλων χωρών της ευρωζώνης. Από το 1995 έως το 2006 η αύξηση των δεικτών εγκληματικότητας στην Ελλάδα αγγίζουν το 3 τοις εκατό. Συγκριτικά με πέρυσι άνοδο παρουσιάζουν μια σειρά από αδικήματα με συχνότερες τις ληστείες, τις κλοπές τροχοφόρων, αλλά ακόμη και τις ανθρωποκτονίες. Επιπλέον ο αριθμός των υποθέσεων που εξιχνιάζονται τείνει να μειώνεται όλο και περισσότερο. Ως επακόλουθο των γεγονότων αυτών αύξηση παρουσιάζει επίσης και το αίσθημα ανασφάλειας που νιώθουν οι πολίτες μπροστά στα μάτια των οποίων καθημερινά εκτυλίσσονται σκηνές εύγλωττου αστυνομικού σεναρίου.

Γενικότερα το έγκλημα λογίζεται ως κάθε πράξη ή παράλειψη ενέργειας άδικης(δηλαδή αντιτιθέμενης στο νόμο), καταλογιστή στο δράστη της, που τιμωρείται σαφώς από τον νόμο. Κακουργήματα, πλημμελήματα και πταίσματα υποτάσσονται στη λογική της αιτιακής διαδικασίας, σύμφωνα με την οποία η κοινωνία μέσω των αυτοματισμών που διαθέτει καταστέλλει κάθε είδους μη νομιμοποιημένης πράξης επαληθεύοντας έτσι κάθε φορά εκ νέου τις προυπάρχουσες κοινωνικές δομές.

Σύμφωνα με τη λογική αυτή, το έγκλημα αποτελεί ένα κομμάτι μιας παραγωγικής διαδικασίας, η οποία ελλοχεύει μέσα στις λανθάνουσες κοινωνικές δομές. Το έγκλημα ως το "σημαίνον" γεννά το "σημαινόμενο", το οποίο είναι η Αστυνομία, η Δικαιοσύνη και ούτω καθ'εξης.

Από την άλλη στο όνομα του ιδρυτή της ιδέας αυτής, Καρλ Μαρξ, έχουν γίνει μερικά από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έχουν συμβεί ποτέ στην ανθρωπότητα. Έτσι κάπως για κάθε θέμα, κάθε φορά το νόημα δομείται και αυτοαναιρείται ταυτόχρονα. Ο διπλασιασμός και ο πολλαπλασιασμός του νοήματος της κάθε έννοιας συμφύρεται με την έμφυτη ιδιότητα του ανθρώπου να δημιουργεί συνεχώς νόημα και να αναδημιουργείται μέσα σε αυτό. Ορισμένες σημασίες, οι οποίες δεν είναι δυνατόν να γίνουν προσιτές στον άνθρωπο παρά μόνο μέσα από το βίωμα τους δεν ακολουθούν αιτιακούς κανόνες και βρίσκονται σε μία κατάσταση διαρκούς αναμόχλευσης και τροποποίησης. Ο εγκληματίας προσπαθεί να επιβιώσει , να δώσει νόημα στην ύπαρξή του(στο Εγώ του), ανατρέποντας την κατάσταση του με το να καταπατήσει τις παραδεδομένες, αναντίρρητες δομές τις κοινωνίας. Η παραβατικότητα μπορεί ορισμένες φορές να είναι τερατώδης, ο παραβάτης όμως όχι.

Όπως η στρουκτουραλιστική δομή προωθεί τη διαιώνιση της συζήτησης, της επαναλαμβανόμενης τοποθέτησης και της διαρκούς αναίρεσης, έτσι και το έγκλημα δεν θα είναι ποτέ δυνατό να εξαλειφθεί πλήρως. Το έγκλημα απλά συνεχώς θα διαιωνίζει τη συζήτηση και την ενέργεια γύρω από το όνομά του μέσα στην κοινωνία προκειμένου να αυτοαναιρείται επίσης διαρκώς, εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό την ύπαρξή του.